Από τις σπουδαιότερες καλλιέργειες στην χώρα μας, η ελιά, δένδρο που έχει κάνει την εμφάνισή του από τη Νεολιθική εποχή, αποτελεί στην ευρύτερη περιοχή των χωρών της Μεσογείου το 98% των ελαιόδεντρων της γης. Η ελιά φυτρώνει ακόμη και σε βραχώδη και άνυδρα μέρη και το μεταποιημένο προϊόν, το λάδι θεωρείται το υγρό χρυσάφι και έχει θεμελιακή διατροφική αξία στην μεσογειακή κουζίνα. Κλαδί ελιάς δινόταν ως έπαθλο στους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων, χρησιμοποιούταν στην ιατρική και στον καλλωπισμό, αλλά και στην κατασκευή επίπλων.
Μία φέτα ψωμί αλειμμένη με λάδι ή ψωμί και ελιές ήταν το λιτό γεύμα πολλών ανθρώπων στην χώρα μας και προσφιλές κολατσιό κατά την εργασία στα χωράφια. Η χρήση του λαδιού έχει σημαντική θέση και στην χριστιανική θρησκεία, συγκεκριμένα στην τέλεση του ευχελαίου. Διπλός ο διαχωρισμός, σε ψιλοελιές οι οποίες χρησιμεύουν για την παραγωγή λαδιού και σε χονδροελιές που είναι για κατανάλωση και συντηρούνται σε νερό και αλάτι.
Ο πολλαπλασιασμός του δένδρου γίνεται με το μπόλιασμα της αγριελιάς, η οποία φυτρώνει από τα πεσμένα κουκούτσια που με την σειρά τους μεταφυτεύονται σε γούβες που έχουν προετοιμαστεί από την άνοιξη ή το φθινόπωρο. Στις ήδη υπάρχουσες ελιές η φροντίδα τους ξεκινά από τον Μάρτιο με το κλάδεμα που θα πρέπει να είναι «γερό» για να καρποφορήσει πλούσια το δένδρο.
Τον Οκτώβρη άνοιγαν τα ελαιοτριβεία και ξεκινούσε το μάζεμα του καρπού στο οποίο βοηθούσε όλη η οικογένεια. Μάζευαν και τις ελιές που είχαν πέσει κάτω. Χτυπώντας με ραβδιστήρες(καλάμια ή μακριά ξύλα πλάτανου) τίναζαν τα κλαδιά από πάνω προς τα κάτω. Σήμερα με την χρήση των διχτυών έχει γίνει πολύ ευκολότερο το μάζεμα κυρίως του καρπού που έχει πέσει κάτω. Στην συνέχεια, αφού μετέφεραν τις ελιές στο λιοτρίβι τις τοποθετούσαν μικρές ποσότητες καρπού σε πέτρινες γούρνες και από πάνω τους ακουμπούσαν τον κύλινδρο, ο οποίος ήταν φτιαγμένος από γρανίτη. Σε ένα ξύλο που σχημάτιζε σταυρό έδεναν παλαιότερα ένα ζώο, αργότερα το κρατούσαν άνδρες, και γυρνώντας κυκλικά άλλοι έριχναν καρπό κι άλλοι γυρνούσαν το ξύλο για να ακουμπά η μυλόπετρα και να λιώνουν οι ελιές.
Για να διευκολύνεται ο διαχωρισμός του λαδιού από άλλα υγρά θέρμιζαν, δηλαδή περίχυναν με βραστό νερό. Από εκεί το λάδι μαζί με τα υπόλοιπα υγρά διοχετευόταν στη μαρμάρινη γούρνα που ήταν χωρισμένη στα δύο. Τα υγρά παρέμεναν στην δεξιά μεριά και το λάδι ως ελαφρύτερο επέπλεε στο αριστερό χώρισμα. Τα ελαιοτριβεία συνήθως ήταν ιδιόκτητα και ο ελαιοτρίβης πληρωνόταν την δεκάτη.
Το λάδι αποθηκευόταν στο κατώι, υγρό και δροσερό μέρος του σπιτιού μέσα σε μεγάλα λαδοπίθαρα που στον πάτο υπήρχε ένα σφουγγάρι για να μαζεύει υπολείμματα και λίπη. Με την μούργα από τις ελιές έφτιαχναν σαπούνια και το πρώτο λάδι το έριχναν στο καντήλι για την ευλογία της επόμενης χρονιάς.