Η βασική δίαιτα των αγροτοκτηνοτροφικών πληθυσμών της ΒΔ Κορινθίας περιλάμβανε κυρίως παρασκευές με δημητριακά, χόρτα και όσπρια καθώς και ψωμί.
Το ψήσιμο του ψωμιού
Το ψήσιμο του ψωμιού γινόταν στους χτιστούς φούρνους. Οι νοικοκυρές ζύμωναν στο σκαφίδι το ψωμί και σχημάτιζαν καρβέλια. Άναβαν το φούρνο με ξύλα και τα άφηναν να κάψουν καλά μέχρι να κορώσει ο φούρνος, ανακατεύοντάς τα πότε πότε με το φουρνόξυλο. Μετά καθάριζαν τα υπολείμματά τους με την πάνα. Όταν ο φούρνος έμενε καθαρός ήταν έτοιμος να δεχτεί τα καρβέλια. Τα έβαζαν μέσα στο φούρνο με ένα ξύλινο φτυάρι και έκλειναν καλά την πόρτα. Καμιά φορά άφηναν και λίγη θράκα έξω-έξω για να κρατάει τη ζέστη. Ειδικά όταν έψηναν πίτες άφηναν αρκετή θράκα και μετά έστρωναν τα κάρβουνα με τη μασά και έβαζαν πάνω τους μια σιδερωστιά, μια μεταλλική βάση δηλαδή, πάνω στην οποία ακουμπούσαν το ταψί, γιατί αν το άφηναν απευθείας στα κάρβουνα η πίτα θα καιγόταν.
Η Χλαψίνα
Χλαψίνα: -Τα «μαυραγάνια» (μαύρα «άγανα»), δηλαδή τα αγκαθάκια του σταχυού, τα ψήνανε ώστε με το ψήσιμο και το «τρίψιμο» να μείνει καθαρό το λίγο σιτάρι που συγκρατούσαν πάνω τους και αυτό το ονόμαζαν «χλαψήνα» (δηλ. το χλωρό που ψηνόταν).
Χορταρικά: Η δίαιτα περιλάμβανε φύλλα από κουκκιά, σαν σαλάτα, χόρτα του βουνού, λάπατα, μυρωδικά (μυρώνια, καυκαλίθρες), κρεμμύδια και σκόρδα. Αυτά άλλοτε τρώγονταν ωμά κι άλλοτε μαγειρεμένα, ιδιαίτερα βραστά ή με ντομάτες.
Το κρασί
Ο μούστος έμπαινε στο βαρέλι τον Οκτώβριο. Η διάρκεια του βρασμού του κρασιού,μέχρι να είναι έτοιμο, εξαρτιόταν από τον καιρό: αν έκανε κρύο, μπορεί να χρειάζονταν και δύο ολόκληροι μήνες, μέχρι να ολοκληρωθεί ο βρασμός του. Το πιο συνηθισμένο ήταν το καινούργιο κρασί να είναι έτοιμο περίπου στις 40 μέρες («σαράντιζε»), δηλαδή μέσα στον Νοέμβρη. Όταν τελείωνε ο βρασμός και το κρασί ήταν έτοιμο, έκλειναν την τρύπα του βαρελιού με ρετσίνι («ρετσινόκαιγαν» την τρύπα) και γύψο γύρω-γύρω, ώστε να μην παίρνει αέρα το κρασί και χαλάσει.
Ο νοικοκύρης συνήθιζε με το πρώτο μπουκάλι από το νέο κρασί να καλεί στο σπίτι όποιον περνούσε και να τον κερνά. Όσοι φιλεύονταν, όταν άνοιγαν το δικό τους βαρέλι, ανταπέδιδαν το κέρασμα. Η συνήθεια αυτή γινόταν και με μια διάθεση “ανταγωνισμού” για το ποιος νοικοκύρης έφτιαχνε το πιο καλό κρασί.
Η παρασκευή γιαούρτης
Τη γιαούρτη την έφτιαχναν από πρόβειο γάλα, γιατί πήζει πιο εύκολα. Όταν όμως τους έλειπε, χρησιμοποιούσαν και το κατσικίσιο.
Έβραζαν το γάλα και το άφηναν να κρυώσει, αλλά όχι πολύ. Αφού αναμείγνυαν ξεχωριστά λίγο γάλα με πυτιά από προηγούμενη γιαούρτη, αλλά και τυροπιτιά (φτιαγμένη από το στομάχι του κατσικιού που είχε ξηρανθεί στον ήλιο), έριχναν το μείγμα στο γάλα και σκέπαζαν το σκεύος με «ρούχα», για να μείνει ζεστό. Η γιαούρτη ήταν έτοιμη μέσα σε 2-4 ώρες.