Η λατρία του Άγιου Βλάσιου ήταν σημαντική για την Βορειοδυτική Κορινθία, ειδικά για το Ξυλόκαστρο, του οποίου θεωρείται προστάτης Άγιος.
Σημαντικός Άγιος για τον τόπο ήταν ο Άγιος Βλάσιος. Οι χωριανοί θεωρούσαν θαυματουργό το «κουτί» (ιερά λείψανα) του Αγίου Βλασίου. Όταν κάποιος ασθενής το είχε ανάγκη, με την άδεια του μοναστηριού κάποιος συγγενής το μετέφερε σπίτι του αρρώστου και έπειτα το επέστρεφε με προσοχή. Όταν το κουτί περιφερόταν για οποιοδήποτε λόγο, οι περαστικοί σταματούσαν και έκαναν τον σταυρό τους σε ένδειξη ευλάβειας.
Το «κουτί» του Αγίου Βλασίου φαινόταν χρήσιμο και σε περιπτώσεις που το χωριό είχε ανάγκη συλλογικά τη συνδρομή του Αγίου, όπως στην περίπτωση της ανομβρίας. Γινόταν τότε περιφορά του «κουτιού» στο χωριό, ο Άγιος άκουγε τις προσευχές των χωρικών που ακολουθούσαν τη λιτανεία και έστελνε βροχή στο χωριό, όπως πίστευαν.
Μαρτυρείται, επίσης, από τους κατοίκους του χωριού ότι η εγκοίμηση στο μοναστήρι του Αγίου Βλασίου απάλλασσε τους δαιμονισμένους από τα δαιμόνια που τους είχαν καταλάβει. Τη νύχτα, καθώς τα δαιμόνια αποχωρούσαν, ακούγονταν, λένε, κραυγές και το μοναστήρι σειόταν.
Σε περίπτωση ασθενείας ή άλλης κακοτυχίας, συνήθιζαν να τάζουν λαμπάδες, λειτουργίες ή και «ζώσιμο» της εκκλησίας. Το ζώσιμο (περισχοινισμός) του ναού γινόταν ως εξής: Έπαιρναν κλωστή (νήμα), την περνούσαν με αγνό κερί και «ζώνανε» (περιδένανε) με αυτή τρεις φορές την εκκλησία.