Αν και η Εκκλησία θεωρεί ότι τα παιδιά πρέπει να βαφτίζονται μετά από σαράντα μέρες, μόλις δηλαδή σαραντίσουν, αυτό δεν τηρείται πάντα, σχεδόν σε όλη την Πελοπόννησο. Μέχρι τη βάφτιση τα αρσενικά παιδιά τα λένε «δράκους» και τα θηλυκά «δρακούλες».
Η βάφτιση των κοριτσιών συνοδεύεται συχνά από προλήψεις. Για παράδειγμα, τα δεύτερα ή τρίτα κορίτσια τα βαφτίζουν βράδυ, για να σταματήσει η γέννα θηλυκών παιδιών, όπως σταμάτησε η μέρα. Γι’ αυτό κλείνουν τις πόρτες και τα παράθυρα για να μην μπει κανείς και φωνάζουν ιερέα από άλλη ενορία, για να αλλάξει το γένος των παιδιών. Νονός πρέπει να είναι συγγενής της μητέρας, ο οποίος πρέπει την ώρα που κρατάει στα χέρια του το κορίτσι και γυρίζει γύρω από την κολυμπήθρα να αλλάξει τρεις φορές τα παπούτσια του. Ονομάζουν δε το κορίτσι Σταθού ή Σταθούλα, Σταμάτα, Σταυριανή, Στάμω, Στεκούλα ή με ένα όνομα που έχει αρσενική ρίζα και κατάληξη θηλυκή. Άλλες φορές πάλι τα βαφτίζουν Σάββατο, για να τελειώσει η γέννηση κοριτσιών, όπως τελειώνει η εβδομάδα, ή στις 24 Ιουνίου, την ημέρα της γέννησης του Ιωάννη του Προδρόμου, γιατί «γυρίζει ο ήλιος» από το βόρειο στο νότιο ηλιοστάσιο.
Στα παιδιά δίνουν το όνομα των παππούδων ή άλλων συγγενών, αν γεννηθούν όμως σε γιορτή αγίου, τότε παίρνουν το όνομά του. Επειδή πολλοί νομίζουν ότι το όνομα έχει σχέση με τη ζωή και την τύχη του παιδιού, συχνά το τάζουν. Όταν πρόκειται για ασθενικά παιδιά, τα βάζουν στην εκκλησία μετά το Ευαγγέλιο, τα πετάνε και όποιος πιάσει το παιδί γίνεται νονός. Αν πάλι ένα μωρό κινδυνεύει να πεθάνει, το βαφτίζουν βιαστικά στο σπίτι. Μάλιστα στις περιπτώσεις αυτές δίνουν ονόματα που παραπέμπουν στη ζωή, όπως Ζήσης, Πολυζώης ή Πολυχρόνης. Εάν το παιδί πάθει επιληψία, του δίνουν άλλο όνομα, συνήθως του Χριστού. Εάν πεθάνει κάποιος από τους γονείς ή και οι δύο και το παιδί είναι αβάπτιστο, το αγόρι παίρνει το όνομα του πατέρα και το κορίτσι της μάνας. Τότε δεν το φωνάζουν με το όνομά του, αλλά το αγόρι Δράκο και το κορίτσι Τσιούπα ή Μικρή.
Πολλοί πιστεύουν ότι για να είναι καλά τα ζώα τους, πρέπει ο νονός να κουρέψει πρώτος το παιδί. Από τις λίγες αυτές τρίχες κατασκευάζουν φυλακτό και το φοράνε στο λαιμό των ζώων.
11. Κύρια ονόματα
Τα ονόματα που δίνουν στα παιδιά τους είναι κυρίως ονόματα Αγίων της εκκλησίας, όπως Νικόλας, Δημήτρης, Παναγιώτης, Γιώργης κλπ., λίγα εβραϊκά, όπως Συμεών, Μιχάλης, Γιάννης, Αλισάβετη κλπ. Άλλα από ελληνικά αφηρημένα ονόματα ή επίθετα, όπως Αρέτω ή Αγάθη, Καλή, Δροσερή κλπ. Μερικά από πολύτιμους λίθους, όπως Ασήμω, Ασημάκης, Αργύρης, άλλα από δέντρα ή λουλούδια, όπως Μηλιά, Λεϊμονιά, Γαρούφω, Βελι…τα κλπ. Επίσης μετά το 1821 και αρχαία ελληνικά ονόματα.
(Πίνακας με κύρια ονόματα) 12. Η παντρεμένη γυναίκα αλλά και η χήρα από τους συγγενείς της αποκαλείται με το όνομά της, από τους συγγενείς του άντρα της όμως και από τους ξένους με το όνομα του άντρα της, π.χ. Λαμπρινίνα, Θανασού, Γληγόραινα, Βασίλαινα, Θοδωριά ή Νικολίχι, που σημαίνει η γυναίκα του άντρα που είχε το αντίστοιχο όνομα. Στη Μεσσηνία έβαζαν την κατάληξη – ιά, π.χ. Κωνστανινιά, Θοδωριά κλπ.