Υφαντική & Ένδυση
Οι φλοιοί των δέντρων, τα δέρματα των ζώων και η δερματοστιξία υπήρξαν από τα πρώτα υλικά και τεχνικές που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος για την κάλυψη και διακόσμηση του σώματος του. Ωστόσο κατά την Νεολιθική Περίοδο στην Μεσόγειο η παραγωγή και η χρήση του νήματος στα πρώτα υφαντά ενδύματα αντικατέστησε σταδιακά εκείνα που γίνονταν από δέρματα ζώων. Τα διαπλεγμένα υφάσματα άρχισαν να κατασκευάζονται από τακτικά «ανανεώσιμες» πρώτες ύλες που παρείχαν καλύτερη προστασία από το κρύο, ενώ παράλληλα έδωσαν δυνατότητα έκφρασης στο ανθρώπινο καλλιτεχνικό συναίσθημα.
Αν και οι αρχές της ύφανσης ανάγονται στην προϊστορία, τα αρχαιολογικά ευρήματα είναι σπάνια λόγω της φθαρτότητας των οργανικών υλικών και των ασβεστολιθικών πετρωμάτων της Μεσογείου. Εν τούτοις, τα υψηλής ποιότητας σπαράγματα που βρέθηκαν στην Ανατολία και στην Παλαιστίνη και χρονολογούνται από την 7η και 6η χιλιετία, τα κλωστοϋφαντουργικά εργαλεία, (σφοντύλια, αγνύθες, πηνία και βελόνες), όπως και τα αποτυπώματα ψάθας ή υφάσματος σε βάσεις αγγείων υποδεικνύουν την ήδη μεγάλη τεχνογνωσία αυτή την περίοδο.
Στρουγκί, σκούφια, τσεμπέρι, μπαμπαζίνα και καρκοβελόνες για τα καλύμματα κεφαλής στις γυναικείες φορεσιές. Από τα Μεστά της Χίου.
Η κλωστοϋφαντουργία, ως παραγωγική δραστηριότητα, υπήρξε μία από τις πρώτες τέχνες στην ανθρώπινη ιστορία. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα υποδεικνύουν ότι είναι παλαιότερη της κεραμεικής, ακόμα παλαιότερη της κτηνοτροφίας ή της γεωργίας. Είναι γνωστό ότι στις χώρες με εύκρατο κλίμα για να ολοκληρωθεί ο μακρύς κύκλος της κλωστοϋφαντουργίας (κατεργασία υφαντικών υλών, γνέσιμο, βαφή, προετοιμασία και πέρασμα του αργαλειού, ύφανση, ράψιμο) απαιτούσε πολύ περισσότερες ώρες εργασίας από ότι η κεραμεική και η παραγωγή της τροφής.
Ωστόσο από την αρχαιότητα, η τέχνη της υφαντικής συμπαρέσυρε έννοιες όπως η παράδοση, η σχέση με την ύπαιθρο και την ιστορία. Ήταν μία τέχνη υψηλή που απαιτούσε δεξιότητες και υπομονή. Την πολύπλοκη ομορφιά των υφαντικών μεταφορών την συναντούμε ακόμη στα κείμενα, στα αντικείμενα και στις λατρείες. Στα παραμύθια και στους Ομηρικούς μύθους βρίσκεται δίπλα σε ανταγωνισμούς, καταστροφές και συμφιλιώσεις, καθώς δημιούργησε άπειρες διηγήσεις για ικανότητες και δόλους. Είναι μία τέχνη του σπιτιού που αφορά κυρίως τον οικείο κόσμο των γυναικών και του σπιτιού. Ας θυμηθούμε πως σκιαγραφείται το πρότυπο της καλής γυναίκας στην Πέμπτη Εντολή:
.
«Ζητά μαλλί και λινάρι και εργάζεται ευχαρίστως με τα χέρια της και σηκώνεται από το
κρεβάτι ενώ είναι ακόμα νύχτα, ετοιμάζει τροφή στο σπίτι της και δίνει εργασία στις
υπηρέτριες. Βάζει το χέρι της στο αδράχτι και κρατά μέσα της την ρόκα. Κάνει λεπτά
υφάσματα, πουλά και δίνει ζώνες στους εμπόρους. Είναι άγρυπνη ως προς την
διακυβέρνηση του σπιτιού της και ψωμί τεμπελιάς δεν τρώγει.»
Στις αγροτικές περιοχές της Κορινθίας μέχρι και τον 18ο και 19ο μ.Χ. αιώνα, οι γυναίκες περνούσαν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους γνέθοντας, υφαίνοντας,
πλέκοντας, κεντώντας και ράβοντας, ενώ σε κάποια στάδια βοηθούσαν και οι άντρες, όπως στο κούρεμα των προβάτων και στο δεμάτιασμα του λιναριού. Η
βιομηχανική επανάσταση και η ανακάλυψη των ατμοκίνητων κλωστοϋφαντουργικών μηχανών έφεραν τεράστιες αλλαγές στην ανθρώπινη εμπειρία και μερικές δεκαετίες αργότερα σχεδόν έχει λησμονηθεί αυτό που είχε υπάρξει ο υφαντικός κύκλος επί χιλιετίες, δηλαδή μία οικοτεχνική παραγωγή, που απαιτούσε περισσότερο χρόνο από κάθε άλλη ανθρώπινη, παραγωγική δραστηριότητα.
Ποία είναι ακριβώς η έννοια της λέξης Υφαίνω
Είναι η μέθοδος διασταύρωσης και διαπλοκής δύο συστημάτων νημάτων, των
κάθετων στημονιών και των οριζόντιων υφαδιών, μέσω κάποιου εργαλείου.
Αυτό διαχωρίζει την υφαντική σε σχέση με οποιοδήποτε άλλα είδη κατασκευής
υφάσματος, όπως π.χ. την πιλητική, την καλαθοπλεκτική και την ψαθοϋφαντική
(κλώστινες μέθοδοι διαπλοκής χωρίς εργαλεία), την πλεκτική (κατασκευή
υφάσματος από αλλεπάλληλες σειρές θηλειών), την κομποδετική (κατασκευή
υφάσματος με συνεχείς κόμπους).
Δείτε Ακόμα
